Był jednym znajlepszych w historii polskiej dyplomacji specjalistów od rozbrojenia. Adam Kobieracki zmarł 04.04. br. w wieku 67 lat. Był dyplomatą z powołania – w MSZ zaczął pracę jako bardzo młody człowiek. W latach 90-tych pełnił funkcję RP przy OBWE w Wiedniu, a kilka lat po wejściu Polski do NATO został zastępca sekretarza generalnego sojuszu ds. operacji.
Był jednym z negocjatorów porozumienia CFEo redukcji sił konwencjonalnych w Europie – układu, który miał zapobiec III wojnie światowej podczas zimnej wojny, a w latach 90-tych był jednym z głównych punktów negocjacji pomiędzy USA i Rosją przed rozszerzeniem NATO.
Tytuł pierwszego spotkania w ramach cyklu został wybrany nieprzypadkowo i ma bezpośredni związek z nadchodzącym Dniem Kobiet. Bo czy dyplomacja uprawiana na obcasach różni się czymkolwiek od dyplomacji prowadzonej w obuwiu na płaskiej podeszwie? Na to przewrotne pytanie w rozmowie z Jolantą Różą Kozłowską odpowiadała Joanna Wnuk-Nazarowa – Dama Orderu Orła Białego, kompozytor, pedagog, dyrektor instytucji kulturalnych, minister kultury i sztuki w latach 1997-1999.
Joanna Wnuk-Nazarowa z dowcipem i swadą opowiadała o swoich artystycznych początkach, karierze muzycznej, a także o doświadczeniu, które zdobyła na różnych etapach pracy w instytucjach kultury. Na pytanie, czy możliwe jest połączenie pasji muzycznej z polityką, odpowiedziała niemal bez zastanowienia: – Myślę, że jest to niezwykle trudne, a niekiedy niemożliwe. Pasję muzyczną jest również trudno łączyć nie tylko z wielką polityką, ale i z zarządzaniem kulturą. Poprzez pasję rozumiem, że czynnie uprawiamy zawód, czyli jesteśmy albo pianistą, skrzypkiem, wiolonczelistą, dyrygentem, ale też kompozytorem. Dyrygenci, którzy są dyrektorami zarządzającymi w instytucjach kultury, jeżeli nie mają wsparcia wicedyrektora do spraw administracji, to zawsze cierpi na tym ich własny zawód.
